Rationis enim perfectio est virtus; Apparet statim, quae sint officia, quae actiones

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sed fortuna fortis; Haec dicuntur fortasse ieiunius; Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Num igitur utiliorem tibi hunc Triarium putas esse posse, quam si tua sint Puteolis granaria? Sed ad bona praeterita redeamus. Sed ne, dum huic obsequor, vobis molestus sim. Duo Reges: constructio interrete. Proclivi currit oratio. Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Bonum integritas corporis: misera debilitas.

Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Hoc est dicere: Non reprehenderem asotos, si non essent asoti. Sapientem locupletat ipsa natura, cuius divitias Epicurus parabiles esse docuit. Quae sequuntur igitur? Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii.

Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Qui igitur convenit ab alia voluptate dicere naturam proficisci, in alia summum bonum ponere? Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem?

Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. Erit enim mecum, si tecum erit. Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt.